این منزل عقبات بسیار سخت و جاهای دشوار و هولناکی دارد که ما در اینجا به چند عقبه آن اشاره می کنیم :
عقبه اول :
در کتاب من لا یحضره الفقیه آمده است :
ز مانی که « میت » را به نزدیک « قبر » می آورند ، به نا گاه او را داخل قبر قرار ندهند ،
به درستی که برای قبر هولهای بزرگی است ، و حامل آن از هول مطلع ، به خداوند پناه می برد . بلکه میت را نزدیک قبر بگذارید و اندکی
صبر
کنید تا استعداد دخول را بگیرد و آمادگی قرار گرفتن در قبر را پیدا کند ؛
سپس اندکی او را پیش تر برید و اندکی صبر کنید ، و آنگاه او را به
کنار قبر ببرید . (2)
مجلسی اول در شرح آن فرموده است :
« هر چند روح از بدن مفارقت کرده است و روح حیوانی مرده است ، اما نفس ناطقه زنده است و تعلق او از بدن بالکلیه زایل نشده است و
خوف از وحشت قبر و فشار قبر و سؤال نکیر و منکر و رومان فتّان قبور (3) و عذاب برزخ هست تا آنکه از جهت دیگران عبرت است که تفکر کنند
چنین واقعه ای در پیش دارند ... .
در حدیث حسن از « یونس » منقول است که گفت :
حدیثی از حضرت امام موسی کاظم (ع) شنیده ام که در هر خانه ای که به خاطرم می رسد ، آن خانه با وسعتش بر من تنگ می شود ؛
و آن ، این است که فرمودند :
روایت شده از « براء بن عازب » _ که یکی از معروفین صحابه است _ که گفت :
ما در خدمت حضرت رسول (ص) بودیم که نظر ایشان به جماعتی افتاد که در محلی جمع گشته بودند .
پرسیدند : چرا مردم اجتماع کرده اند ؟
گفتند : جمع شده اند و قبر می کنند .
« براء » گفت : چون حضرت اسم قبر را شنید ، شتاب کرد در رفتن به سوی آن تا خود را به قبر رسانید ، پس به زانو کنار قبر نشست .
من به طرف دیگر مقابل روی آن حضرت رفتم تا تماشا کنم آن حضرت چه می کنند .
دیدم : گریست به حدی که از اشک چشم خود خاک را تر کرد . پس از آن رو کرد به ما و فرمود :
| Design By : Night Melody |
نویسندگان وبلاگ :
مجید توصیفی (@)[0]
